Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn

Allen wees gegroet bij weer een van onze nieuwe reisverhalen!
Een iets andere opzet dit keer. Tijdens het teruglezen van onze verslagen, viel het ons op dat we wel heel enthousiast zijn over Brazilie, maaarrr er zijn natuurlijk ook dingen die tegenvallen, waar onze mond van open valt en die de moeite waard zijn om te benoemen. Vandaar onze titel: Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Een greep uit de situaties waarin we beland zijn en dingen die we tegenkwamen die anders zijn dan we gewend zijn. It is time to face the truth...:
* Openbaar vervoer: De busrit van >10 uur van Aracati naar Recife. Ten eerste kwam de bus een uur te laat (staan we daar 15 minuten van te voren met ons goede gedrag). En dit is trouwens niet de eerste keer dat bussen te laat komen of dat we zo lang moeten wachten. Het gaat hier ook lekker langzaam allemaal en niemand voelt zich verantwoordelijk om op tijd te komen en zijn werk goed te doen. Afijn. Vervolgens kwamen we erachter dat we (waarschijnlijk de dag ervoor) iets verkeerds gegeten hebben, wat als gevolg had dat we een dag lang aan de dunne waren en last hadden van erge buikkramp. Leuk vooruitzicht als je dan de hele dag in een hobbelige bus moet zitten met een toilethokje die niet op slot kan en waarbij de bril steeds automatisch omhoogschiet! Thank God dat het raampje openstond en dat er wc papier was. Onderweg waren we wel een paar keer gestopt, maar de wc's die we daar tegenkwamen waren nog verschrikkelijker dan die in de bus. Ja, Anniek en ik zijn het erover eens dat onze grootste uitdaging tot nu toe was om deze busrit te overleven. Kun je nagaan hoeveel spannende dingen we meemaken, hahah.
* Voor vermaak in de bus hadden we een puzzelboekje gekocht en om onze Portugese woordenschat uit te breiden een Engels-Portugees woordenboek. Blijkt dat de puzzels niet kloppen en dat de letters M t/m R missen uit het woordenboek.. En dan ben je ook nog eens afhankelijk van de Portugese taal, omdat NIEMAND Engels spreekt :(
* Het personeel in horecagelegenheden: Zijn ont-zettend klantvriendelijk. Ja, dat was sarcastisch. Je mag blij zijn als ze 'Bom Dia'  zeggen en dat ze zich kunnen losrukken van de soapserie die aanstaat op tv in, echt waar, elke winkel! Sta niet raar op te kijken als ze eerst uitgebreid gaan bellen voordat ze je artikel willen afrekenen. Ook zoiets als je uiteten gaat, ze brengen gerust het gerecht of drankje van de ene persoon, terwijl dat van de andere nog niet klaar is. Ook wordt er meteen afgeruimd als je één keer je vork en mes neerlegd. Gezellig! Je voelt je in ieder geval welkom en ze willen je absoluut niet wegjagen.
* Verkeer: Ze rijden hier serieus als achterlijken. De wegen zijn slecht en er zijn bijna geen verkeersborden. Niet alleen op de rijbaan, maar ook de looppaden zitten vol met gaten en scheuren. In het begin erg wennen, maar nu hebben we geaccepteerd dat ze hier nog nooit gehoord hebben van 'Rechts gaat voor', iedereen elkaar constant rechts inhaalt, niemand zich houdt aan de speedlimits (als die er uberhaupt zijn) en dat, jawel, er babies zonder helm of bescherming mee worden genomen voorop de motor. Ohja, en het is ook normaal om je 8 maanden jonge baby(!) mee te nemen naar de reggaebar om vervolgens zelf los te gaan, bier te drinken etc. en dat je baby op je schouder half in slaap valt om een uur of 1 's nachts. Moet kunnen toch!?
* Crappy hostel in Recife: Over het algemeen mogen we echt niet klagen, we hebben altijd geslapen in prima kamers voor ook zeker prima prijzen. Maar nu we toch bezig zijn met deze lijst, kan deze er ook wel bij. We sliepen 1 nacht in hostel Boa Viagem. We betaalden in totaal R$90 (= +/-30 euro, en dit is prijzig voor wat we gewend zijn te betalen hier) en kregen een kamer waarbij: de ramen stuk waren, de ventilator bijna van het plafond viel, de lamp in de badkamer het niet deed, de wc-bril van de wc afviel als je erop wilde zitten, er gaten zaten in de lakens en de gordijnen maar voor de helft sloten. En dan hadden we ook nog eens geen ontbijt :(
* Primitiviteit: In Nederland zijn we een beetje verwend met alle voedingsmiddelen die we kant-en-klaar voor handen hebben in de supermarkt. In Brazilie kom je 's ochtends op het strand vissers tegen die ter plekke een gigantische vis aan het ontleden zijn en die je vervolgens gerust een stuk ingewand geven om de zaak goed te kunnen bekijken. Ook de vlees- en vismarkt in Aracati was een 'bijzondere ervaring'...Niks handschoenen aan of koeienkoppen opensnijden achter gesloten deuren. Want zeg nou zelf, het is toch veel spectaculairder om het voor open publiek te doen zodat je de verse vleesgeuren vroeg in de ochtend op kan snuiven en het bloed onder je slippers vandaan druipt..
* Oke nog eentje dan, meer iets wat gewoon heel irritant is. In de badkamer maar vooral in de keuken hangt er gewoon NOOIT een handdoek of theedoek. En dat vergeet je steeds als je je handen of gezicht wast, dus loop je elke keer geirriteerd weg met natte handen...(hihi waar kun je je al niet druk om maken)

Verder hebben we het heeel erg naar ons zin in Brazilie, hoor! ;) Dit hoort er nou eenmaal ook bij. Je maakt weer nieuwe dingen mee (ook al zijn het soms kleine dingen die anders zijn), je leert ervan, je gaat het accepteren en je past je aan.
Nu zijn dit natuurlijk geen ernstige dingen (het is meer een lijstje om lekker even te klagen) en mogen we in onze handen knijpen dat we nog geen gevaarlijk-rare dingen hebben meegemaakt.

Ondertussen zijn we back on track! We hebben Canoa na 5 weken ein-delijk verlaten, met wel een beetje pijn in ons hart, en de route verder doorgezet naar Recife. We hebben 2 daagjes in deze grote stad gespendeerd en vervolgens 5 dagen Olinda gepakt. Olinda is echt een heel leuk plaatsje vlak naast Recife met schattige, gekleurde huisjes. Veel art galeries, graffiti, verrassend veel groen en mooie uitzichtpunten. Wat betreft gezondheid, heb ik (Tessa) een beetje een tegenslag gehad. Het begon met een bacteriele infectie op mijn been, ging verder met oogontsteking en uitslag en is uiteindelijk geeindigd in een heftige allergische reactie. Waardoor de reactie veroorzaakt is, is nog onduidelijk. Dit kan voedsel zijn, zon/hitte of de beet van een insect. Na 2x in verschillende ziekenhuizen geweest te zijn en een ontelbaar keren in de farmacia (en probeer dan maar eens je klachten uit te leggen in het Portugees), heb ik nu pillen en een zalf die lijken te werken. Fingers crossed dat het vanaf nu de goede kant op gaat, want ik kan alle energie gebruiken voor de voortzetting van onze reis!

Nu zitten we in Praia da Pipa, another beach-and-reggae-paradise. Het is een beetje te vergelijken met Jericoacoara. Alleen hier komen de aapjes je gezelschap houden tijdens het ontbijt en kun je naast dolfijnen zwemmen aan de kust van Baia dos Golfinhos. Supergaaf! Hoewel we ons hier op ons gemak voelen (er hangt een hele relaxte sfeer) hebben we toch een beetje het gevoel dat we klaar zijn met het strand. Dit geldt ook voor de Braziliaanse rijst-kip-met-bonen maaltijden en sowieso Brazilie. De laatste paar dagen regent het hier ook en is de stroom in het hele dorp (zelfs in heel noord-oost Brazilie) uitgevallen en dat zien we dan maar als teken dat het tijd is om het land te verlaten ;)
We kijken ontzettend uit naar onze volgende bestemming, Ecuador!! Hier vliegen we a.s. zondag heen. Helaas een ontzettend lange vlucht met 2 keer overstappen, maar op maandag zullen we 's middags aankomen in Quito.

Peace out,
Anniek en Tessa